Мүрзөдө өскөн гүлдөр

Зинакан ПАСАҢОВА

Аңгеме

Чөбү тапталбаган жолдун нугун зорго таап, бутка ширелген тулаң чөптү жирей басып, атамдын жайына келе жаттым. Өмүрүмдөгү эӊ узак да, армандуу да, сагынычтуу да жол…

Атамды жерге бергенибизден кийин кыркынчы күнү ушул жол менен жайына келгеним эси-көөнүмдөн кетпей жүрөгүмө батып калган. Ошондо али балакатка жете элек сезимимди майыштырган кайгым кандай жаңы болсо, дөбөлөнө үйүлгөн боз топурак да ошондой жапжаңы, таш боор, муздак эле. Мен үчүн аска-тоодой болгон адамды бизден айрып, кара жер алдына түбөлүккө чыккыс кылып жашырган Кудайдын улуу акыйкатын танып, каяша кылганым отуз жылга созулду…

Чымчыктар сайрап жатат

Бейшебай УСУБАЛИЕВ

Аңгеме

 – Самат, Самат, уксаң…Чымчыктар сайрап жатат, – деди аялы, уйку-соонун ортосунда жаткан Саматты акырын нукуп.

Самат кайдыгер гана:

– Аа… – деп койду.

– Уксаң, Самат, чымчыктар сайрап жатат, – дейм. Чымчыктар сайраганда, үйгө дайыма бирөө келчү эле. Бүгүн да бирөө келет окшойт.

Дайырбек Стантегиндин тандалма ырлары

Акындын аманаты эле…

Биз анда студентпиз. Кайсы бир гезит бетине Дайырбек Стантегин аттуу акындын болгону 4-5 ыры жазуучу Кубатбек Жусубалиевдин баш сөзү менен жарыяланганы эсимде. Сыягы баш сөздө “кайран Арыстанбек менен Жеңижок өлбөптүр… кыргыздын “Аккан суудай” улуу поэзиясы соолбоптур, тунук булагы шылдырап агып атыптыр” маанисинде пикир айтылган. Ошондон кийин Дайырбек агабыздын ырларын кууп окуп калганбыз. Андан бери далай суулар акты. Д.Стантегиндин ырлары өтө сейрек жарыяланды. Китеби чыкпады. Колго тийбеген акын болду…Көрсө, элеттен алыс чыкпаган талант экен ал киши…