АҢГЕМЕ
Тоо этегиндеги «К» деген айылда фельдшер аял жашачу. Күйөөсү эрте кайтыш болуп, кызы экөө калган. Анын үйү медпункт менен катар болчу. Медпунктун имараты салынганда ыңгайлуу болсун деп жанына ушул фельдшердин үйү кошо курулса керек. Анысын териштирип сөз кылган деле киши жок, медпунктка сыркоолоп калган кары-жаш байма-бай келип кетишет, аяк суюлбайт.
АҢГЕМЕ
Жалаң чиновниктер өмүрүн өткөрчү беш кабат имарат. Бу жайга күндө эртең менен сыланып-сыйпанышкан аял-эркектер келишет. Маалы келгенде кайрадан үй-үйлөрүнө тарап кетишет. Беш кабат чоң имаратта ар биринин өзүнчө үстөлү бар, колдорунда калем сап, жайнаган кагаздар. Кагаздар ар тараптан агылып келет, отургандардын көбү линзадай болгон көз айнектерин тагынып алышып кызыктууларын окушуп, тажатма каттарды көңүлсүз четке таштап алектене беришет. Жооп жазышат. Көбүнчөсү карандай калп. Сүт эмизме сөздөр. Жалаң кагаздар менен жан баккан өмүрдүн эсеси канча, ага маани берген эч ким жок.
АҢГЕМЕ
Эскилиги жеткен жыгач дарбаза. Шыңгырагы жок. Тоолуу кыштакта кайдан болсун. Эртелеп келишкен жоон топ адам ошол дарбазаны сыртынан тарсылдата берип эстери ооду көрүнөт. Улам бирөөсү келип муштуму менен дарбазаны ургулап калат, үй ээлери ичинде жүрүшсө да негедир дарбазасын ачып, буларды киргизе турган ниеттери билинбейт. Киши жашабагансып, кошуналар тарап да жымжырт. Тургандарына эки сааттан ашты. Акыры чыдамы кетти көрүнөт, бараандуу, салабаттуу көрүнөйүн деп кара момосуй көйнөгүнө кыпкызыл галстук тагынып алган арык чырай, узун бойлуу кишиси кыйкырып кирди:
Коом жана Мен 