АҢГЕМЕ
«Жаным! Сага кат жазбайм деген убадамды бузууга аргасызмын. Бирок сага мындан башка кат жазбаймын. Анткеним, сен мага өткөн жылы белекке берген канарейкаларды багалбай калганымды айтайын дедим. Бул күнгө чейин аларды келинчегим багып келди. Мен анын чымчыктар менен кантип алектенерин карап олтуруп, сени дамамат эстечүмүн…
АНГЕМЕ
Биздин үйдө телефон пайда болгондо, шаарчабыздагы алгачкы телефон биздики болду. Ооба, мен анда кичинекей бала элем. Калдайган чоң жащик-аппараттар эсиңерде бардыр?
Боюм али тепейип пас болгондуктан, анан кайдан там боорунда илинген жалтырак трубкага колум жетсин. Ата-энемдин телефон менен сүйлөшкөндөрүн таңыркап гана карап турчумун.
Бул укмуш трубкага баардыгын чакырып берер Кичпейил Оператор отурарын кийинчерээк гана түшүндүм. Бул адамдын билбегени жок эле.
Коом жана Мен 